dinsdag 19 maart Kunstgeschiedenis/lezing: De twaalfde-eeuwse kerken in het bekken van Parijs (LEZING GAAT DOOR)

De kunstgeschiedenis heeft zich voor de ontwikkeling van de twaalfde-eeuwse gotiek altijd gericht op een beperkt aantal grote kathedralen en abdijen en aan de hand daarvan geprobeerd een lopend verhaal te maken. Dat verhaal klopte nooit helemaal en deed zich altijd voor als een soort van hinkstapsprong. Het ging uit van een beperkt aantal geniale bouwmeesters, die de ontwikkelingen bepaalden. De Australische architect en architectuurhistoricus John James begon in de jaren zestig al wat verder te kijken. Er bleken niet een paar rondreizende bouwploegen actief te zijn, maar tientallen. Beurtelings droegen die bij aan het tot stand komen van de grotere kerken, maar ze bouwden ondertussen ook onderdelen van tal van kleinere kerken. Om het proces in zijn geheel te begrijpen, zo begreep hij dat, moest hij gaan onderzoeken, wat er in de omgeving van Parijs nog meer tot stand kwam. Dit onderzoek, hij is nu 91, heeft hij nooit kunnen voltooien. Hij kwam tot 1760 twaalfde-eeuwse kerken alleen al in de omgeving van Parijs. Hierin trof hij tal van experimenten: in tientallen kerken bevonden zich uiteenlopende typen kruisribgewelven, een bewijs van ongebreidelde experimenteerdrift. Dat wat er in de grote kerken gebeurde, kon alleen begrepen worden door goed naar de kleinere te kijken. Deze studie kreeg James bij lange na niet voltooid. De resultaten van zijn onderzoek leren in ieder geval dat het verhaal zoals dat in nog vrijwel alle boeken staat verre van correct is. Juist in de kleine kerken is aan de verspreiding en ontwikkeling van de vormen te zien, wat de bouwmeesters bezig hield. Juist deze ontwikkelingen vormen de achtergrond van wat er in de grote kathedralen gebeurde.

Na afloop ontvangen deelnemers een digitaal fotoverslag.

dinsdag 19 maart 2024
tijd 19.30 - 21.30 uur
locatie Casa Casla, Weerwaterplein 3, 1324 EE Almere
docente Prof. Gerrit Vermeer